Ali b. Ebi Talib’in (a.s) künyeleri şöyledir: Ebu’l Hasan, Ebu’l Hüseyin, Ebu’s-Sibteyn, Ebu’r-Reyhaneteyn, Ebu Turab ve Ebu’l Eimme (İmamlar babası).
Yine onun için lakap ve sıfatların kaynağını şöyle saymışlardır: Emir’el Müminin Ya'subuddin
ve’l Müslimin, Haydar, Murtaza, Kasimu’l Cennet ve’n Nar,
Sahibu’l-Liva, Sıddıku’l Ekber, Faruk, Mubiru’ş-Şirk ve’l Müşrikin,
Katilu’n Nakisin ve’l Kasitin ve’l Marikin, Mevla’l Mumin’in, Şebih-i
Harun (Harun’a benzeyen), Nefsu’r-Resul (Peygamberin nefsi), Ehu’r-Resul
(Peygamberin kardeşi), Zevcu’l Betül,
Seyfullah el-Meslul, Emiru’l Beraret, Katilu’l Fecere, Zu’l Karneyn,
Hadi, Seyyidu’l Arap, Keşşafu’l Kureb, Dai, Şahid, Babu’l Medine, Vali,
Vasi, Gazi-i din-i Resulullah, Munciz-i Vadeh, en-Nebeu’l Azim, Sıratu’l
Müstakim ve’l Enzau’l Batin.
“Müslümanların emiri”, “önderi”, “komutanı” ve “lideri” manasına gelen “Emir’ülmuminin” lakabı, Şiaların inancına göre İmam Ali'ye (a.s) özgü bir lakaptır. Şiiler rivayetlere istinaden bu lakabın Hz. Resul-ü Ekrem'in
(s.a.a) döneminde Hz. Ali (a.s) için kullanıldığına ve bu lakabın
sadece ona münhasır olup, başta Hulefa-i Raşidin (diğer üç halife) olmak
üzere, başkaları için kullanılmasının caiz olmadığınave hatta bu
lakabın Şiilerin diğer imamları için bile kullanılmasının doğru
olmadığına inanmaktadırlar.
